Listy nasze do Was
W dwa tysiące osiemnastym roku tak bardzo, jak o tym marzyłam, równie mocno drżałam przed stworzeniem Pisadła. Kiedy Pisadło już powstało, bałam się pisać stuprocentowo szczerze. Poruszałyśmy z Zosią trudne tematy, a ja stawałam na rozdrożu przed każdym z nich i kalkulowałam, ile tak naprawdę mogę napisać. Jak dawkować prawdę, żeby nikt mnie negatywnie nie…
Może nie wiesz, co myślisz, dopóki ktoś inny nie wypowie swojego zdania. Może gdy pytają, jaki smak lodów byś chciał, nie jesteś w stanie wybrać. Być może nie wiesz, który film jest Twoim ulubionym, a gdyby ktoś kazał Ci powiedzieć, jaką cechę charakteru najbardziej w sobie cenisz, nie milczałabyś ze skromności. Milczałabyś, bo nie wiesz,…
Piszę do Ciebie, a jakbym pisała do siebie samej sprzed… kilku dni, tygodni, miesięcy. Wczoraj jednak doszło do przełomu. Pierwszy raz od dawna poczułam się spokojna i szczęśliwa. Pod kołdrą, z ciepłym kakao w dłoni, kotem rozłożonym w nogach. Zaszkliły mi się oczy, serce uderzyło mocniej o pierś. A więc tak to było, pomyślałam. Chciałabym…
Tak żyłam całe lata – wyparciem. Nie pozwalałam sobie rozczulać się nad sobą. Jeśli coś się działo, uśmiechałam się i mówiłam, że to nic. Bagatelizowałam swoje problemy i to do tego stopnia, że nawet ich u siebie nie zauważałam. Siedem lat temu zachorowałam i dostałam ostrego zapalenia woreczka żółciowego oraz wątroby. Co się robi z…
Nie wiem, na kogo zrzucić winę. Który moment wskazać, kiedy ktoś z pretensją pyta, czemu te wszystkie lęki, nierozwiązane sprawy noszę w sobie, zamiast je wyrzucić. Czemu nie rozmawiam? Nie pytam o radę? Nie dzielę się zmartwieniem, mimo że wokół mnie są dobrzy i godni zaufania ludzie? A mnie nawet nie przejdzie przez myśl, żeby…
Prędzej Rusek wejdzie do Kijowa, niż zrobi pan ten ekspres. Jest dwudziesty pierwszy wiek. Świat jest po tylu wojnach, że gdybyśmy mieli policzyć, szok wypchnąłby nam gałki z oczodołów. Wojny, jak to wojny, charakteryzują się głównie tym, że ci, którzy je wywołują, raczej w nich nie walczą. Giną w nich zwykli ludzie, zupełnie niewinni, ale…
Pewnego poranka obudziłam się i już nic nie było takie samo. Mogłam mieć siedem lat albo siedemnaście. Kiedy zorientowałam się, że wszyscy gdzieś biegną, stanęłam wśród tłumu i próbowałam pytać: „Gdzie zmierzacie?”. Ale nikt mi nie odpowiedział. Złapałam więc kogoś, spytałam: „Przed czym uciekacie?”. Wyrwał mi się i popędził dalej. Wreszcie ktoś, nie wiem nawet…
Zastanawiam się, jak to działa, że niektórzy z nas mają zapisane w DNA, że choćby mieli się zesrać, zrobią wszystko, żeby być idealni. No dobrze, tak naprawdę zdaję sobie sprawę z tego, że to nie zasługa kwasu dezoksyrybonukleinowego (Owszem, możliwe, że chwalę się trochę tym, że czytałam książkę o genetyce i wiem, że tym właśnie…
Może masz tak jak ja, że doszłaś już do wniosku, że to nie czekanie, tylko życie z dnia na dzień, ale tak naprawdę, choć starasz się w to wierzyć, to nie wierzysz ani trochę? Może pogodziłaś się już ze swoim czekaniem, przyjęłaś je do wiadomości i po prostu trwacie obok siebie, nie znosząc się i…
Uśmiecham się do ludzi. Już tak mam. Kiedy się z nimi witam, niezależnie od tego, jaki mam nastrój i czy mi się przypadkiem życie nie rozpadło na tysiąc drobnych kawałków, uśmiecham się. Nie wiem, czy nazwałabym to zakładaniem maski. Być może tak właśnie powinnam zrobić. W końcu to, co we mnie nie przekłada się na…